Ateş

ateş düştüğü yeri yakar
acısı da kokusu da düştüğü yerde...
evvel zaman hikayeleri anlatırdır ki acı paylaşılandı...
şimdiki zaman hikayeleri buyur eder ki,
paylaşılamayan tek büyüklük:
acı diye tabir edilen zamansız mekansız boşlukvari o meşum...
önümde serilmiş duruyor ömrümün atlası...üzerinde acının nehirleri...
bir insan koca yerküreyi nasıl omuzlarının üzerinde taşımaya cüret edebilir...
halen kendimi dünyaya acıdan örülmüş bir ek olarak tahayyül ediyorum....
Burkamı kimse kaldırmasın